Mijn verhaal
Het begon aan de keukentafel van een primitieve kampeerboerderij en het werd een zoektocht die meer dan 20 jaar duurde.
‘Een heel speciaal moment’
Augustus 1999
De eerste zomervakantie na mijn echtscheiding. Een weekje Texel met andere eenoudergezinnen. Best spannend met mijn dochters, toen 6 en 8 jaar. We logeerden in een primitieve kampeerboerderij. Dit was voor mij een eerste, weliswaar korte beleving om een leefplek te delen. De kinderen amuseerden zich kostelijk maar ook ik vond het een fantastische ervaring.
Ik herinner me een heel speciaal moment. Op één van de avonden, de kinderen lagen al in bed, zat ik met een groepje mensen te kaarten aan de keukentafel. Eén van de andere ouders passeerde achter mij. Ik zag hem naar de koelkast gaan. Hij schonk zichzelf een glas melk in. Hoe gek het ook mag klinken, dit gebeuren maakte iets los in mij. Ongedwongen kunnen samenleven, het huishoudelijk gevoel dat je ervaart, het samen dingen doen, het samen zaken delen,….. Ik besloot om deze ervaring aan niemand te vertellen. Men zou mij meteen doen inzien dat je een weekje vakantie onmogelijk kon vergelijken met een constant samenleven met mensen. En gelijk zouden ze hebben. En toch, ….. die beleving liet me nooit meer los.
Alleszins, dit moment was de aanzet van een lange zoektocht die meer dan 20 jaar duurde.
‘Op zoek naar het leven dat best bij me past’
Voorjaar 2000
Ondertussen was ik al langer dan een jaar gescheiden. En ik besefte dat ik bleef vluchten zodra ik alleen thuis was. De momenten dat mijn dochters naar hun papa gingen zocht ik alle mogelijke activiteiten buitenshuis. Zo ging ik op vrijdag- en zaterdagavond heel vaak uit. Ik bleef zolang mogelijk weg. Niet omdat ik me zo amuseerde, wel om het thuis komen in een leeg huis zo lang mogelijk uit te stellen. Waarom toch keer op keer zo’n moeite met die sleutel in dat sleutelgat te steken…?….
Ik deed een blije ontdekking. Stichting Lodewijk De Raet organiseerde de cursus ‘ALLEEN ZIJN, gemis of meerwaarde?’. Geen moment twijfelde ik om me hierop in te schrijven. De persoonlijke opdracht die ik mee kreeg van de docente herinner ik me nog letterlijk: ‘Ga voor jezelf op zoek naar het leven dat best bij je past’. Door de jaren heen heb ik me regelmatig afgevraagd of ik nu dat leven had gevonden. Bijvoorbeeld op momenten dat ik in een relatie zat. Elke relatie zat echter fout. Geen juiste match dus.
Ik ontdek het bestaan van gemeenschapshuizen
Zomer 2003
De weekends en vakanties met eenoudergezinnen smaakten steeds naar meer. De gescheiden ouders vonden bij elkaar een klankbord, de kinderen vonden het zalig met gelijkgestemde (lees: met ook alleenstaande ouders) speelkameraadjes. Het weekje Texel werd een jaarlijkse traditie. Tijdens een avondmaal hoor ik iemand vertellen over de periode dat ze in een gemeenschapshuis woonde. Ik hing aan haar lippen en vroeg haar nadien honderduit. Ze verwees me door naar de website van Samenhuizen vzw. Ik ontdekte daar heel wat initiatieven en leesvoer. Ook hadden ze een zoekertjespagina.
Veel dromen, weinig of geen realisaties
Voorjaar 2006
Ik besloot om de koe bij de horens te nemen en zelf een zoekertje te plaatsen op de website van Samenhuizen. Heel snel kreeg ik reactie. We kwamen met z’n drieën samen en het lukte wonderwel om tot een gemeenschappelijke visie te komen. We plaatsten een nieuw zoekertje en kwamen op korte tijd tot een ploegje van een 9-tal geïnteresseerden. We vergaderen meermaals, enkelen haakten af, anderen sloten aan. Er waren heel wat hiaten en onnoemelijk veel vragen kwamen naar boven. De meerderheid koos voor een plek in Lier of nabije omgeving. Dat was voor mij niet haalbaar met de regeling voor de kinderen die ik had met mijn ex-man. Ik zag me verplicht om ook af te haken. Uiteindelijk viel het groepje uit elkaar en werd er niets gerealiseerd.
Ik werd me meer en meer bewust dat er heel veel dromen waren bij veel mensen maar dat er geen draagvlak was en de overheid niet mee wilde. Verder was er het verhaal van de kip en het ei. Er was nodig: een bewonersgroep, een visie en een pand. Maar wat eerst? Ik liet me vertellen dat slechts 2 tot 3 % van de mensen die een project wilden beginnen er ook in slaagden om er effectief een te realiseren. Dit was niet hoopgevend, voor niemand.
Het was nog steeds van nul beginnen
Najaar 2010
Ondertussen woonde ik al meer dan 10 jaar alleen met mijn dochters. De droom om ooit te gaan samenhuizen of cohousen liet me niet los. Ik realiseerde me al een hele tijd dat alles veel makkelijker zou zijn als mijn dochters het huis uit waren. Als ik zou kiezen voor een cohousingproject zou ik nu dringend actie moeten nemen (mijn dochters waren 19 en 17). Ik had twijfels. De investering was even groot dan wanneer je een eigen woning zou bouwen. En je moest ongeveer 5 jaar rekenen als je van nul zou beginnen. En dat moest ik nog steeds, niettegenstaande de droom er al meer dan 10 jaar was. Alles behalve motiverend.
Maar ik gaf niet op. Ik had mijn kennis op financieel vlak dankzij een loopbaan van 20 jaar in de banksector, ik volgde de markt van samenhuizen en cohousing heel nauw op en ik had een heel groot netwerk. En iedereen wist waar mijn hart van vol was. Tijdens wandelingen en fietstochten met vrienden werd vaak gelachen met mij. Ik had immers meer aandacht voor de grote huizen die te koop stonden dan voor de prachtige natuur.
Er moesten toch veel gelijkgestemden zijn. Singles die net zoals ik op zoek waren naar gezelschap, samen leuke dingen wilden beleven, een klankbord zochten bij leeftijdsgenoten, misschien ook droomden om ooit te gaan samenhuizen of cohousen om niet alleen achter te blijven. Ik richtte een netwerk op voor singles en organiseerde ontelbare leuke activiteiten. Avontuur, cultuur, gastronomie en ontspanning, voor ieder wat wils. Vanaf 2011 kwam de Opendeurdag Samenhuizen jaarlijks op de kalender.
Samen een kasteeltje kopen?
Mei 2016
In Kapellen, de gemeente waar ik ondertussen 25 jaar woonde, stond een kasteeltje te koop. Een ideaal gebouw om een kleinschalige cohousing te realiseren. Met een aantal vrienden die bouwtechnische kennis hadden bezocht ik meerdere keren het pand. Het gebouw was onderkomen en er waren serieuze aanpassing- en verbouwingswerken nodig. Ik vond in mijn netwerk meerdere geïnteresseerden om samen op die plek te gaan wonen. Maar zo bleek opnieuw, tussen interesse tonen en effectief mee in zee gaan lag een wereld van verschil. Hier stopte dus het verhaal.
Ik trachtte het positief te bekijken. Waar zou het financieel verhaal stoppen? Ook zou ik een lange periode moeten overbruggen eer de woning instapklaar zou zijn. Ik droomde nu al 16 jaar dus ik wou mij echt op heel korte tijd ergens kunnen vestigen.
Mijn eerste stapjes in het onbekende
15 augustus 2016
Ook mijn jongste dochter vloog het huis uit. Dag op dag maakte ik waar wat ik mezelf jarenlang voorgehouden had: ik zou niet achter blijven in een leeg huis. 15 augustus verhuisde ik naar Limburg waar ik een kamer huurde in een voormalig klooster. Het was weliswaar een hele afstand naar Antwerpen. Mijn moeder en tante voor wie ik mantelzorger was mochten hier geen nadeel van ondervinden. Dus ik reed 2 maal per week op en neer. Ik moest me aanpassen aan een aantal leefgewoontes in het klooster. Waar ik het meest tegenop zag: een badkamer delen met verschillende mensen. Maar al heel snel sloot ik me aan bij een getuigenis die ik eerder dat jaar hoorde tijdens een cohousing café in Brugge: als je goede afspraken maakt went alles snel, zelfs het delen van sanitair.
We leefden er met een 15-tal mensen, hoofdzakelijk singles. Een hele verrijking want je geraakt enorm geïnspireerd door de anderen. Ik leerde de vegetarische keuken ontdekken, ik snookerde voor ’t eerst in mijn leven en dankzij mijn huisgenoten leerde ik heel toffe mensen kennen die anders nooit op mijn pad gekomen waren. Wat me vooral bijgebleven is uit deze periode: het belang van regelmatig samenzitten en uitspreken wat je goed vond de afgelopen periode maar ook wat je niet zo prettig vond. Ook al waren dat te verwaarlozen dingen, toch delen in de groep!
Vreugde en verdriet delen
Mei 2017
Ik nam deel aan de Samenhuizenreis naar Nederland. Een boeiende 3-daagse in gezelschap van een 50-tal mensen met wie we 8 projecten gingen bezoeken. Ook bekeek ik deze reis als een opportuniteit om mensen te leren kennen die mij mogelijk konden helpen. Want jammer genoeg stopte het project in Limburg en was ik verplicht op zoek te gaan naar een nieuwe samenhuisplek. Voor mij waren 9 maanden voldoende om te ervaren dat samenhuizen echt mijn ding was. Het gaf mij enorme rust te weten dat er altijd iemand aanwezig was als je thuis kwam. Ook vond ik het heel fijn dat ik er kon zijn als iemand anders nood had aan een klankbord. Wat een rijkdom om samen vreugde en ja, ook verdriet te kunnen delen.
Iemand uit de groep hoort mij mijn verhaal doen en tikt mij op de schouder met de boodschap: ‘Ik ken een dame in het Antwerpse die precies op zoek is naar een plek zoals jij het omschrijft’. Ik neem niet dadelijk contact maar even later bots ik op haar zoekertje op de website van Samenhuizen. Dit kon geen toeval meer zijn. Effectief, zij werd voor de volgende 2 jaren mijn huisgenote.
Eeuwige dankbaarheid aan mijn huisgenoten
September 2017
Een sprong in het duister. Na 2 kennismakingsgesprekken zetten Patrick, Sien en ik onze handtekening op een huurcontract. We kenden elkaar dus amper en beslisten om te gaan samenhuizen in een duplex appartement in Schilde.
Het voelde ok voor mij want ik kon opnieuw samenhuizen. Altijd gezelschap, we deelden alle kosten en ook de huishoudelijke taken werden opgesplitst en dit ifv onze talenten. Waar ik mijn 2 huisgenoten eeuwig dankbaar voor zal zijn is alle geboden hulp en steun in 2018, een jaar dat zowel fysiek als mentaal heel zwaar was voor mij. In januari kom ik ten val waarbij mijn linkerknie gebarsten is. Ik ben enkele maanden immobiel. De dag na dit ongeval overlijdt mijn moeder. Aangezien ik enig kind ben diende ik alles zelf te regelen. In september struikel ik en breek ik mijn rechterknie. Deze keer 2 periodes immobiel want er volgen 2 operaties. Hoe had ik deze periodes moeten doorkomen als ik geen huisgenoten had gehad? Uiteraard hadden mijn dochters bijgesprongen maar dat is nu net waar ik mij heel slecht zou bij gevoeld hebben. Ik wil niet ten laste zijn van mijn kinderen, nu niet en later ook niet!
Samenhuizen, een zegen in coronatijd
September 2019
Schilde voelde voor mij altijd als een tijdelijke plek. Ik probeerde voor mezelf goed in kaart te brengen welke mijn ideale woonplek zou zijn: in de natuur en toch dichtbij winkels en openbaar vervoer. Kort voordien was ik oma geworden en ik besefte dat het heel fijn zou zijn om dicht bij mijn kinderen te kunnen wonen. Waar het vroeger eerder mijn droom was om te cohousen (een eigen unit waar je zelfstandig kan leven en daarnaast gemeenschappelijke ruimtes) ervaar ik nu al 3 jaar de meerwaarden van een woning te delen. En stel dat je huisgenoten zou vinden met wie het niet alleen heel goed zou klikken maar dat je ook nog eens complementair zou zijn op vlak van talenten.
Nog 1 tijdelijke plek voor mij en dan de definitieve. Om vrij te zijn van de verplichtingen van een huurcontract verhuisden Patrick en ik naar de bovenverdieping van het huis van een vriend van mij. De vriend/huisbaas maakte ons duidelijk: ‘Jullie wonen boven, ik beneden!’. Zo geschiedde. Tot wanneer de 1e lockdown zich aankondigde. Een geschenk uit de hemel voor de huisbaas dat er boven zijn hoofd nog 2 rondliepen. We besloten om vanaf dan elke avond samen te eten met z’n drieën. Ook volgden leuke babbels en gezellige momenten dat we samen TV keken. Wat een zegen in coronatijd!
Withoef aan de Heide
Mei 2020
De aanhouder wint. Ik verhuis naar mijn definitieve samenhuisproject in Heide. Samen met Patrick die ondertussen al 2,5 jaar mijn huisgenoot is en met Jeannine die we ontmoetten tijdens onze zoektocht naar een pand in Kalmthout. Wij zijn met z’n drieën de vaste kern in ‘Withoef aan de Heide’, de naam die we aan ons project gegeven hebben. Voor Jeannine en enkele tijdelijke bewoners was het samenhuizen nieuw in hun leven. Ondertussen zijn ook zij overtuigd dat deze vorm van wonen een grote invloed heeft op de mentale en fysieke gezondheid. Het financieel voordeel is mooi meegenomen.
